Jaeja (og nu verd ég ad gaeta min ad nota "jaeja" ekki nema i upphafi farra daegurflugna, annad vaeri pinulitid einhaeft og ofrumlegt - en tad er samt alltaf sterk tilhneiging til tess ad nota tetta litla merkingarlausa ord til ad hefja agrip af tessu tagi), hinn skapandi pirringur gaerdagsins er horfinn. Sjaid samt hvad ég var skynsamur ad nota neikvaeda tilfinningu eins og pirring a skapandi hatt; ad nota hann sem hvata til ad koma a fot daegurflugusafni a Vefnum.
En ja, pirringurinn er horfinn. Kannski svaf ég hann ur mér. Kannski var hann yfirbugadur af hinni miklu gledi sem fylgdi fréttum sem ég fékk i dag. Stadreyndin er ad minnsta kosti su, ad nu er ég lit yfir daginn ta greini ég ekki nein merki tessa pirrings. Eg sé fyrir mér dag sem byrjadi seint, leid eins og hver annar dagur - fram ad tvi ad ég fékk fréttirnar, og endar svo hér, tidindalitill ad mestu, fyrir framan tolvuna.
En hverjar voru tessar fréttir, spyrjid tid? Eg fékk fréttir af tvi ad virtur listahaskoli i jadri Lundunaborgar hefdi bodid mér inngongu i kjolfar frammistodu minnar i inntokuvidtalsprofi fyrr a arinu. Vaegast sagt upplifgandi og spennandi fréttir fyrir ydar einlaegan. Tvi med tessum fréttum spratt upp innan i mér sterk afreks- og heidurstilfinning. Su tilfinning er god, afar god. Med tessum fréttum endar einnig timabil, og annad upphefst. Timi jardvegsvinnu er nu lidinn, og tekur vid timi festuoflunar - t.e. nu tarf ég ad festa stodu mina med tvi ad afla fjar fyrir utanforinni, skolagjoldum og sliku. Tad krefst jafn mikillar einbeitni og jardvegs- og undirbuningstimabilid, ef ekki meiri. Eg verd naer uppgefinn af tilhugsuninni einni, tvi festuoflunartimabilid er tad hvimleidasta af teim ollum. En tad er naudsynlegt, og tegar tvi er lokid tekur vid skemmtilegasta timabilid. Eg legg orku mina i ad nefna tad seinna.
.. Hansi